zaterdag, december 31, 2005:

DGKF: Hooligan Island Deze keer bij De Grote Kokstra Filmrecensie nemen twee actiefilms van kwaliteit (het kan!) het tegen elkaar op. Een grotere recensie dan ooit tevoren met twee behoorlijk fijne films. En er kan er maar één de winnaar zijn... Hooligans, of Green Street Hooligans als je van langere titels houdt. Het draait hier om het softe, sukkelige Amerikaanse Harvard studentje journalistiek Matt Buckner, gespeeld door Elijah Wood. U weet wel, Frodo. Zijn roommate Jeremy Van Holden is rijk, snuift coke maar verstopt zijn witte goud bij Matt, zonder dat hij er vanaf weet. Maar het wordt ontdekt, Matt neemt de schuld op zich en wordt zodoende van Harvard gekickt. Wat een vriend. Vervolgens gaat matte Matt naar zijn zus Shannon in Engeland. Ze is getrouwd met Steve Dunham, wiens broer Pete de leider is van het hooliganclubje GSE van West Ham United. Zoals u weet zijn hooligans harde fans. Matt raakt er op één of andere manier bij betrokken en zo vecht hij mee met de jongens. Hij gaat ook veel om met Pete, voetbalt met wat 10-jarige gastjes en -no offence- laat zelfs een bal door die ik gehad zou hebben. Die overige negen had ik overigens ook gemist... Maargoed, er zit dus zo'n gast bij GSE, Bover, zo'n harde, en hij mag Matt niet. Waarom zou je hem ook wel mogen, hij loopt als een mak schoothondje achter de jongens aan, vecht mee als een wijf en drinkt na afloop een biertje mee. Zo'n Minimark figuur dus. De grootste vijand van GSE is Millwall en quelle surprise, daar worden ze tegen uitgeloot in de F.A. Cup. Niet dat je die wedstrijd ooit te zien krijgt, want de film wordt ineens een andere kant opgegooid. Een maat van Bover komt er achter dat Matt bij een krant binnenloopt en een paar handjes schudt. Miljaar, Matt is dus een journalist! Oooohhhhhh... En als die hooligans ergens een hekel aan hebben is het dat soort volk wel, want zij verspreiden leugens over het edele hooliganvolk. Ze zeggen het tegen Pete, die het niet zo heel erg vindt. Bover vindt dat dus wel en gaat naar Millwall om te vragen zijn eigen GSE in elkaar te laten beuqen. Komen ze er aan, steken ze hun stamkroeg in de fik en gaan weer weg. Steve wordt ook nog eens bijna vermoord trouwens omdat hij de legendarische oude leider van de GSE was. Pete besluit daarop het voor eens en altijd af te handelen met Millwall en ze eindigen met een groot gevecht, waarbij Pete doodgaat. Matt gaat terug naar Boston en neemt nog even wraak op Van Holden. Eind. Dat was één sterke film. Elijah Wood speelt overtuigend meelopertje Matt, die uiteindelijk toch een echte hooligan wordt. Zo'n beetje, want na het hoogtepunt van het eindgevecht rijdt hij wel eem' veilig weg met zijn zussie. Op punten was het wel voorspelbaar, dat Steve de oude leider van GSE was bijvoorbeeld, en de wraak van Matt op Van Holden. De gevechten werd mooi in beeld gebracht, je voelde de actie. Soms wel wat cliché, zoals het eindgevecht met de softe muziek. Maar er was wel weer eens een degelijk einde voor de verandering en de Engelse taal... prachtig. Een 7.3 voor Hooligans, want Frodo en voetbal... da's eigenlijk geen slechte combinatie! In The Island volg je de levens van Lincoln Six Echo (Ewan McGregor) en Jordan Two Delta (Scarlett Johansson). Ze leven in 2019 en wonen en werken in een beschermde leefomgeving, want de rest van de aarde is besmet met een dodelijk virus. Er is maar één onbesmette plaats en dat is The Island. Via een loterij maken de arbeiders kans om naar dit idyllische eiland te mogen vertrekken en daar relaxed verder leven. Denken ze. Lincoln is de is de eerste die zich af begint te vragen waarom en waarvoor ze zo hard werken. Dan vindt hij een soort uitgang, via een trap klimt hij hierdoor en belandt zo in een soort ziekenhuis. Daar ontdekt Lincoln dat de wereld waarin ze leven maar een holografische computerprojectie is en dat de winnaars van de loterij in het ziekenhuis gedood worden. Hij vertelt het aan zijn vriendin Jordan, die juist de loterij heeft gewonnen en samen vluchten ze. Maar wat gebeurd er nu eigenlijk? De twee zijn eigenlijk klonen van rijke beroemdheden, de sponsors. Als die mensen een ongeluk krijgen kunnen ze zo een orgaan krijgen van hun eigen kloon, die vervolgens als afvalproduct wordt weggegooid. Ze hebben een opleidingsniveau van een 15-jarige, maar zijn zelfs daar nog te dom voor. Zo weten ze niks van seks, en iedere normale 8-jarige heeft al meer kennis daar over dan zij. Dat terzijde. De twee zijn dus ontsnapt, krijgen een creditcard van een vriend van Lincoln, die als conciërge werkt bij het bedrijf en gaan op zoek naar hun sponsors om te zorgen dat zij de waarheid kennen over de duizenden klonen die vermoord worden. Na een achtervolging op een vliegmotor komen Lincoln en Jordan aan bij de sponsor van Lincoln. Die heeft er natuurlijk geen belang bij dat zijn orgaandonortje vrij rondloopt en belt het bedrijf, EtherCon op . Lincoln en zijn sponsor rijden weg en warempel, ze worden achterhaald door de beveiligingsagenten van EtherCon en dan staan kloon en sponsor naast elkaar. Eén iemand moet neergeschoten worden en een klassieke scène volgt. "I'm Tom Lincoln." "No, I'm Tom Lincoln!". De echte wordt vanzelfsprekend neergeknald en de kloon neemt zijn identiteit over. Lincoln komt thuis. Jordan is er ook. Wat gaan ze doen? Well, neuqen of course! Daarna verzinnen ze snel een plannetje om de overige klonen te bevrijden. Lincoln en Jordan gaan beiden undercover terug, Lincoln saboteert de holoprojectie, vecht nog even met de grote baas, de holoprojectie valt uit en alle andere klonen zien de echte wereld. Iedereen rent dan naar buiten en is vrij! Don't you just love a happy ending? Dat was een hele zit. Tweeuurenzestienminutenlang duurt deze film. Te lang? Neen! Je zou wat anders denken gezien de lengte, maar The Island was absoluut niet saai of langdradig. Spanning, achtervolgingen, plotwendingen en actie. De ingrediënten voor een Hollywoodkaskraker dus. Maar nee, de film flopte grandioos. Je wordt niet echt meegezogen in het verhaal of de actie, misschien lag het daar aan, misschien vond men het Amerikaanse accent van de Schotse Ewan McGregor te slecht, misschien waren er net iets teveel ontploffende auto's en wapens, of misschien willen mensen in de zomer niet naar zo'n lange en ingewikkelde film kijken, maar een pijn in de kont om naar te kijken is het zeker niet. Scarlett Johansson ziet er namelijk errrrg yum uit. Erg yum. Deze film is volgens mij gesponsord door Microsoft, want je ziet een enorm Xbox logo tijdens een spel en in de stad gaan ze een soort MSN-telefooncel binnen. Maar het verhaal is gewoon goed. Zoals ik al zei wordt je niet echt meegezogen in het verhaal, maar het is wel echt de moeite waard om te volgen. Niet groots, niet meeslepend, maar wel een 7.5 voor dit boeiende product. En tot zover deze laatste DGKF van 2005. Eindelijk stonden er weer eens twee goeie films met twee goeie eindes tegenover elkaar. Zo zou het toch altijd moeten zijn mensen. Met The Island dus als nipte winnaar van de gouden DGKF-medaille. Kokstra schreef dit, om 13:50